Het was voor het eerst dat ik zo georganiseerd en alleen op vakantie ging. Het was de tijd van de girobetaalkaarten en geld opnemen op het postkantoor. Een betaalpasje en pinnen had nog nooit iemand van gehoord, laat staan een mobiele telefoon. Toch redden we ons toen ook allemaal, al kwam ik wel enigszins in de problemen. Op de heenweg al. In Lille om precies te zijn.

Het plan was dat ik in Lille geld zou opnemen op het postkantoor. Daarna kon ik tanken en verder. Ik was er op zaterdagmiddag om een uur of twee. Le samedi 22 decembre 1979. De cursus duurde een week, tot vlak voor Oud en Nieuw. Ik stapte in het centrum van Lille uit en liep naar het postkantoor. Dicht.

Lille tijdens de Kerstdagen toen.

O, dan kan ik geen geld opnemen. O, dan kan ik niet tanken. O, dan haal ik Parijs niet. En Rotterdam ook niet. Paniek! Voor eeuwig vast in Lille. Nooit meer naar Nederland en altijd in het barre Noorden van Frankijk moeten blijven.
In mijn paniek dacht ik er niet aan dat in ieder geval na de Kerst het postkantoor wel weer een keer open zou gaan. Maar daar had ik niets aan, want ik moest vandaag in Château de Méridon aankomen. Ik keek naar mijn auto, een vaalgroene Ford Escort station, vraag niet waarom ik in een Ford Escort reed, maar ik had hem voor f 700,- van een vriend van mijn vader gekocht. Hoe ver zou hij mij nog brengen? Ooit zou de benzine opraken en het leek mij niet verstandig het daar op aan te laten komen.

Plotseling werd ik aangesproken door een Franse jongeman: "Est-ce-que vous cherchez quelque chose?" Ik was verbluft, keek hem aan en antwoordde in alle spanning in mijn beste Frans: "Oui, je veux retirer de l’argent, mais le bureau de poste est fermé." En hij antwoordde met een "Aucun problème, venez avec moi."
Ik keek hem niet begrijpend aan.
Hij wees naar zijn auto, een Peugeot 504 met een grote E-sticker op de achterkant: 'Suivez-moi!' Ik wees naar mijn auto en hij knikte:
"Oui, oui! Suivez-moi!"
Hij glimlachte bemoedigend. Kennelijk zag ik er nogal ontdaan uit. Dat was dan in ieder geval precies zoals ik me voelde.

Enfin, wij stapten in onze auto’s en ik reed achter hem aan, het 'centre ville' uit en een oude chique buitenwijk in. Toen hij stopte, parkeerde ik mijn auto erachter. Hij wachtte op mij en nodigde mij een huis binnen. Hij bood mij koffie aan en vroeg:
"Pour combien vous avez besoin?"
Ik legde mijn situatie uit en langzaam drong tot mij door dat hij mij gewoon geld ging geven. Ik vertelde dat ik op weg was naar Méridon, bij Parijs: "Cent franc est suffisant."
Hij pakte een portefeuille uit een dressoir en gaf mij tweehonderd francs: "Ramenez ça la semaine prochaine, après votre course."

Oké, dus deze mijn onbekende Fransman geeft mij tweehonderd francs en vertrouwt mij dat ik het volgende week terugbreng. Ik pakte het geld aan, bedankte hem uitvoerig en stapte in de auto. Ik ging tanken en reed door naar Château de Méridon, vlak onder Parijs.

De Volkshogeschool Méridon, Ate's reisdoel.